Επιστροφή στην «επαρχία»: αρρενωπότητα και πολιτειότητα σε ένα τοπίο πολλαπλών εκτοπισμών

Περίληψη

Η εθνογραφία του βορειοελλαδικού χώρου έχει υποδείξει ήδη από τη δεκαετία του ’90 την ιδιαιτερότητα της μειονοτικής συνθήκης στη συγκεκριμένη περιοχή κατά τη διάρκεια του τελευταίου αιώνα. Στο συγκεκριμένο άρθρο προσεγγίζεται εθνογραφικά η περίπτωση των Καυκάσιων προσφύγων της Ποντοκώμης Κοζάνης. Αναδεικνύεται η συνθήκη της επάλληλης προσφυγικότητας και των διώξεων που χαρακτηρίζουν τις ιστορίες τους από τα τέλη του 19ου αιώνα μέχρι σήμερα. Από τον Πόντο, την Ρωσία, την Ποντοκώμη μέχρι την εξορία και τον πρόσφατο εκτοπισμό λόγω της ΔΕΗ, η ιστορία των Καυκάσιων εκτυλίσσεται ως μια ιστορία προσφυγιάς και εκτοπισμού διαρκείας. Δίνοντας έμφαση στη διαμόρφωση ενός «επικίνδυνου» και «εκφυλισμένου» πληθυσμού στην περιοχή της Μακεδονίας κατά τον Μεσοπόλεμο ανιχνεύω τους τρόπους με τους οποίους η συγκεκριμένη νοηματοδότηση ρύθμισε τις σχέσεις των αρρενωποτήτων της περιοχής, μέχρι τον μετασχηματισμό τους στη Μεταπολίτευση. Ακολουθώντας τις ιστορίες ζωής των συνομιλητών μου παρακολουθώ την ανάδυση του πολιτισμικού και πολιτικού χώρου της «νύχτας» και της σεξουαλικής διασκέδασης ως πεδία επαναπροσδιορισμού των επαρχιακών αρρενωποτήτων και ανασυγκρότησης της πολιτειότητας.