Αντικείμενα (αντι-) κοινωνικά:

Αναστοχασμοί γύρω από τα μεταχειρισμένα παιδικά έπιπλα

Περίληψη

Το παρόν άρθρο επικεντρώνεται στις πολλαπλές διαδρομές των αντικειμένων, και συγκεκριμένα των μεταχειρισμένων
παιδικών επίπλων, μέσα από την κατανάλωση, την επανάχρηση και την απόρριψή τους. Η παραπάνω αναζήτηση
προέκυψε από τη διαπίστωση πως, εν μέσω της υγειονομικής κρίσης λόγω του ιού Covid-19 και την ψυχολογική και
οικονομική κρίση που έφερε μαζί του ο εγκλεισμός, πολυάριθμες αγοραπωλησίες μεταχειρισμένων παιδικών επίπλων
λάμβαναν και εξακολουθούν να λαμβάνουν χώρα διαδικτυακά. Με δεδομένο ότι, καθ’ όλη τη διάρκεια της απομόνωσης
συνίστατο η αποφυγή επαφής με άλλους ανθρώπους, και συνάμα με τα αντικείμενα αυτών, εύλογα διερωτάται κανείς τί
ρόλο είχαν και έχουν στη ζωή μας τα μεταχειρισμένα αντικείμενα που χρησιμοποιούνται μάλιστα από παιδιά κατά την
πανδημική και μεταπανδημική περίοδο. Μέσα από την παρουσίαση τριών εθνογραφικών παραδειγμάτων, ενός που
αφορά την επιλεκτική αγορά και χρήση μεταχειρισμένων παιδικών επίπλων συγκεκριμένου τύπου, ενός δεύτερου
παραδείγματος που αφορά την αποδοχή και χρήση παιδικών επίπλων λόγω ακραίων συνθηκών και ανάγκης, και ενός
τρίτου παραδείγματος που αφορά μια γενικευμένη προσφορά και αποδοχή μεταχειρισμένων παιδικών επίπλων και
άλλων αντικειμένων μεταξύ των μελών μιας διαδικτυακής ομάδας, διερευνώνται οι συνιστώσες που αφορούν τη
διαπραγμάτευση ταυτοτήτων μέσα από τις μεταβολές των καταναλωτικών μοτίβων ορισμένων οικογενειών σε εποχές
οικονομικής αβεβαιότητας και κοινωνικής κρίσης. Παράλληλα, αναθεωρείται η έννοια της ιδιοκτησίας των
αντικειμένων μέσα από την απόρριψη και την επανάχρησή τους, ενώ αναδύονται ζητήματα οικολογίας, ιδεολογίας και
επαναπροσδιορισμού του εαυτού.